Wij hebben afscheid van Starfish genomen. Wij laten een groep mensen achter die met of zonder ons verder moeten. Het is de bedoeling dat dit met ons is. Waar ik door getroffen ben, zijn de mensen die zich al zo lang hebben bekommerd over het lot van deze kinderen. Er druppelen mensen binnen die met dozen vol spullen uit met name Amerika komen: winterschoeisel, slabbetjes, handgemaakte dekens en nog veel meer.  Oprichtster Amanda de Lange was een christelijk geïnspireerd persoon en veel van de mensen uit haar kring die ik ontmoet, leiden een actief kerkelijk bestaan. Velen van hen betrekken hun kerk dan ook bij  het werven van fondsen voor  onder andere de operaties van de kinderen.

In de eerste opzet was het doel van Amanda om deze kinderen te helpen hen te redden van dagelijkse honger en ondervoeding, verwaarlozing en een te vroege dood.  Na zes jaar is er een tamelijk solide fundament gebouwd en is er ruimte om te professionaliseren. Zo is het de bedoeling dat er meer kennis komt over dieet, verzorging en hygiëne.  De voorliefde onder Chinezen voor ronde en bolle baby’s is bekend, maar sommige lievelingsbaby’s zijn zo dik door de overdaad aan melkflessen, dat het leren kruipen hen onmogelijk wordt gemaakt. Ook om de kinderen stil te houden krijgen zij vaak een fles aangeboden, maar de overdaad schaadt. Veel kinderen hebben slechte gebitten. Chloe loopt nu al met een volledig kunstgebit rond en is haar volwassen gebit mogelijk ook aangetast!  De melk die de kinderen ‘s avonds voor het slapen krijgen toegediend werkt daar aan mee.  Water zie je hen te weinig drinken. Dit moet de nannies worden geleerd om te zorgen dat de volwassen gebitten gespaard blijven.  Verzorging van mondhygiëne en gebit zijn essentieel en dus dienen aangepakt – voor de bewerkstelliging hiervan zal een potje moeten worden gecreëerd.

Voor de aanstelling van een diëtist zal er ook gebudgetteerd moeten worden. Nu krijgen drie-en vierjarigen dezelfde maaltijd. Het dieet lijkt monotoon en zal het gebrek aan variatie mogelijk nadelige gevolgen voor de algehele groei hebben. De druk op de kok zal daarmee alleen maar toenemen; hier zal ook een oplossing voor moeten worden gevonden.

De ontwikkeling van het kind moet centraal komen te staan, dat is de wens van de huidige bazin Naomi Kerwin – het stadium van het kind in leven houden is immers gepasseerd.  Hier zal bij de trainingen op ingespeeld moeten worden. Vergroting van interactie tussen nanny en kind zal daarmee een speerpunt dienen te worden. De kinderen toespreken, voorlezen en laten antwoorden gebeurt nu niet of te weinig. De kinderen kunnen dan ook niet of nauwelijks praten. Welgeteld heb ik alleen de vierjarige Mila goed horen spreken, alle anderen brabbelen wat en gebruiken wijsvinger en keelklanken om iets duidelijk te maken. Ik geloof niet dat het een cultureel verschil is dat ‘wij’ wel interactief met onze kinderen zijn en Chinezen niet. Dat wordt bevestigd tijdens de 16 uur durende treinreis van Xi’an naar Shanghai.  Ik zie ouders liefdevol met hun kinderen praten, voorlezen, aankijken, lachen, kietelen, vragen stellen, spelletjes spelen en hen op schoot in slaap laten vallen. Het onderwijzen van de nannies zal desalniettemin gedoseerd moeten gebeuren zodat de kans van acceptatie en navolging vergroot wordt. Hen overtuigen van het nut specifieke en gerichte aandacht te geven zal veel van hen vragen, maar niet proberen is geen optie.  De organisatie Half the Sky zal hierbij betrokken zijn. Het is een lange termijn investering in de kinderen, heel noodzakelijk maar zonder ‘committent’ van de nannies geen voldongen zaak.

Starfish wil binnenkort een beslissing maken of het wel of niet de zorg van zwaar gehandicapte kinderen op zich wil nemen.  Op dit moment ontberen drie kleintjes elke zorg die hun leven draaglijker zou kunnen maken. Er is geen therapie of massage. Aandacht komt alleen van de vrijwilligers – na de herfst zullen hun aantallen tot een minimum slinken. Het leven van deze kinderen verwordt dan tot weinig anders dan ademen, gevoed en gebaad worden.  Deze kinderen hebben overigens wel een kans geadopteerd te worden: er zijn ouders die ervaring hebben met de condities van deze kinderen en zich opwerpen als adoptieouders. Het is dan ook niet alleen uit menselijk oogpunt noodzakelijk dat deze kinderen een veel dragelijker bestaan krijgen, maar ook om hun kans op adoptie te vergroten. Mocht het weeshuis er toe over gaan de zorg voor deze kinderen op zich te nemen, dan zal er een specifieke ruimte voor gerichte therapieën, opvang en begeleiding moeten komen.  Het inrichten van de ruimte en aanstelling van een part-time therapeut zullen beide gefinancierd moeten worden.

Starfish Fosterhome verdient het om gesteund te worden. Het weet kinderen een opvang te geven waar zij kunnen gedijen hetgeen het adoptie proces ten goede komt (ik bedoel hier niet de administratieve kant van zaken!). In zes jaar tijd heeft het een reputatie weten op te bouwen die borg staat voor solide opvang en zorg voor de kinderen. Chinese vrijwilligers van omringende scholen en universiteiten komen regelmatig langs om een dag met de kinderen bezig te zijn. Dat is belangrijk en zou verder mogen worden gestimuleerd.  Immers, hier worden misschien belangrijke zaadjes gekweekt voor acceptatie van adoptiekinderen in de Chinese cultuur.

Het openstellen van het weeshuis voor vrijwilligers heeft er toe geleid dat vrienden van vrienden, ouders met kinderen en jonge koppels van heinde en verre naar Xi’an zijn getogen om hun steentje bij te dragen en in veel gevallen thuis verder werk maken van ondersteuning van het weeshuis. Zo is er in Nederland de organisatie Care for Tina die met fondsenwerving verschillende projecten heeft gefinancierd (WC’s voor peuters, klimrek en glijbaan ensemble) maar ook medische ondersteuning van Starfish kinderen. Deze werd opgericht na het verblijf in Starfish van initiatiefneemster Elise Nielsen. De organisatie heeft ervoor gezorgd dat er ieder jaar medische teams, belangeloos, naar Xi’an reizen om operaties uit te voeren.

Met het vertrek om medische redenen van oprichtster Amanda de Lange naar Amerika, zijn er sinds maart geen nieuwe kinderen meer toegewezen aan Starfish. De status van het weeshuis is daarmee niet in opspraak, maar het kan zijn dat de Chinese autoriteiten de nieuwe situatie met een nieuwe leider aan het roer aangrijpen om bepaalde zaken te beïnvloeden. Het is onduidelijk wat die zaken zijn. Publiciteit voor het weeshuis is belangrijk.  Daar werd weinig binnen China aan gedaan – dat was een overtuiging van Amanda.  Het lijkt in het belang van Starfish dat die er komt.  Een universele regel is dat publiciteit bescherming kan bieden wanneer bestaansrecht onduidelijk is.  De komst van een paar cameraploegen van lokale TV stations helpt daarbij.

Vrijwilligers: die zijn van onschatbare waarde.  Ik had nooit van te voren gedacht hier zoveel jonge mensen, scholieren en studenten van buiten China aan te treffen.  Deze jonge mensen hebben iets meegemaakt dat hun kijk op de wereld zal mede bepalen. Het zijn ook de mensen die dadelijk de dienst uitmaken in onze wereld – wat zij dan kunnen betekenen voor dit soort kinderen, waar dan ook, zal moeten blijken, maar het is denkbaar dat zij hun compassie mee zullen laten wegen en een verschil willen en zullen maken daar waar zij dat kunnen. En terugkerend naar onze eigen comfortabele wereld zal de ervaring mogelijk bijdragen aan het sneller stilstaan bij de vanzelfsprekendheid waarmee wij dingen ondernemen en kunnen doen.  Op die momenten mogen wij onszelf heel gelukkig prijzen om de simpele reden dat wij op de juiste plek zijn geboren. Daar mogen wij zeker van tijd tot tijd stil bij staan!