Het is onze tweede dag in Starfish Fosterhome, Xi’an. Het klinkt heel mooi: aandacht geven aan de kinderen en ze aan het lachen maken. Vooral de kleintjes die een lichamelijke of geestelijke beperking hebben extra aandacht geven.

Toch bestaat de dag uit een aaneenschakeling van onontbeerlijke  schoonmaak-en opruimtaken.  De tienervrijwilligers hebben zich gestort op dergelijke tijdrovende karweitjes.  De hoeveelheid aan allerlei loop, druk-en trek apparaten is ontzagwekkend groot en eigenlijk geeft het onterecht de indruk dat het kindertehuis in goede doen is.  Al het speelgoed is gedoneerd en in het berghok dat in oppervlakte groter of even groot is als het woon-en werk complex staan nog eens stapels dozen gevuld met spullen, wandelwagentjes, rolstoelen en nog veel, veel meer. De overtollige spullen worden op hun beurt weer doorgeschoven aan minder bedeelde weeshuizen in de omgeving. Aan spullen geen gebrek.

In de afgelopen periode heeft het washok waarin alle babykleding ligt een grondige make-over gekregen.  Alle kleren liggen geordend op individuele stapeltjes van rompertjes, broekjes, pyjamas, jurkjes en slabbetjes.  Deze ogenschijnlijk onschuldige ingreep door een kordate en toegewijde Britse wordt niet door iedere Chinese ayi gewaardeerd.  Er dient zich hier een klein maar significant cultureel botsinkje aan: er is ongevraagd een ingreep gepleegd in het bestaande systeem van de nannys.  In westerse ogen deugt dat systeem minder goed, want niets valt terug te vinden omdat de kleren op een grote berg liggen.  Deze inspanning sorteert weinig waardering aan Chinese kant en dat op zijn beurt wekt weer verontwaardiging aan westerse kant.

Iets waar alle westerse vrijwilligers unaniem niet een klein beetje ontstemd over zijn, is het gebruik van de toiletten door de nanny’s.  Met moed en weerzin zijn deze met gezamenlijke inspanning door hen schoon geschrobd en geboend.  In de hoop dat dit hen zou aansporen voortaan iets nauwkeuriger met het sanitair om te gaan.  Maar dit bleek ijdele hoop.  Ik ben blij dat hun toiletgroep niet de onze is!

Maar het is niet alleen kommer en kwel, want de schoonmaakwoede slaat in positieve zin over op de kokkin.  Zij heeft haar zinnen gezet op de bijkeuken – deze is inderdaad toe aan een rigoureuze schoonmaakblitz.  Zij wijst mij en een collega-vrijwilliger uit Hong Kong aan om dit zeer vuile varkentje te wassen.  Terwijl wij ons steeds afvragen hoe het toch mogelijk is dat het zo ver heeft kunnen komen, is zij ons na afloop heel erg dankbaar.  Zelf heeft zij te weinig tijd om het bij te houden wordt ons duidelijk: zij maakt per dag zes verschillende maaltijden (3x alle kinderen, 2x nanny’s, 1x vrijwilligers) en alleen de vrijwilligers wassen hun eigen spullen af!

Als er maar een basis aan regels voor hygiëne zou bestaan en worden gehandhaafd, zou de voortdurende strijd tegen onnodige vuilheid er niet zijn.  Het is een van de zaken die het weeshuis dient te adresseren.  Het zou een onderdeel moeten vormen van een in-house training, het liefst door een Chinese docent.  Voorlopig lijkt dat er helaas niet in te zitten en zal het weeshuis het moeten doen met de schoonmaakdiensten van de vrijwilligers.