We rijden door een negorij van half geasfalteerde wegen waar provisorische garages, zwartige eettentjes en kruideniertjes gehuisvest zijn.  Onze taxichauffeur begrijpt niet wat wij in zo’n verlaten en arm gedeelte van Xi’an zoeken.  Maar, de entree valt alles behalve tegen.  Beveiligd met een hek en alleen toegankelijk met een druk op de knop door de in een hokje gezeten

beveiligingsman.  Deze is er ten bate van het privemuseum waar naar men zegt een prachtige collectie schone kunsten te bezichtigen valt (80RMB/het museum lijkt overigens opmerkelijk weinig bezoekers te ontvangen).  Dan zien wij voor het eerst het aangezicht van Starfish.

Overal speelgoed, loopwagentjes, kussentjes en kleedjes, zachte dieren en rammelaars.  In de ruimte lopen we tegen een grote verscheidenheid van mensen aan – de reguliere, lokale nanny’s of ayi’s en een klein legertje vrijwilligers.  Jonge mensen uit Hong Kong, Canada, Zwitserland, Nederland, Groot Brittannie en uit Xi’an zelf.  Sommigen zijn er met hun moeder.  En niet alleen maar meisjes – jonge knullen van 14 t/m 22 houden zich bezig met de kleintjes alsof het hun tweede natuur is.

Louis en ik maken kennis met de opvolgster van Amanda de Lange, een Amerikaanse uit Colorado die al jaren ervaring heeft met adoptie procedures en gewerkt heeft voor NGO’s die kinderzaken behartigen, Naomi Kerwin.  En zij spreekt heel behoorlijk Chinees. Het wordt snel duidelijk dat het grootste goed dat mensen mee kunnen nemen, het hebben van initiatief is.  De bedoeling is echter niet dat nieuwkomers zich stantepede bezig houden met de kleintjes, er moet immers even beoordeeld worden welk vlees men in de kuip heeft. Dat klinkt zinnig.  Louis  en ik besluiten de kast bij de entree waar de binnenslippers liggen uit te mesten en schoon te maken.  Een vuil maar noodzakelijk klusje.  De wasmachine draait aan een stuk door – de was moet opgevouwen.  De hitte is verlammend.

En dan verandert er toch iets in het beleid, want de nanny’s krijgen allemaal les in gebarentaal en alle vrijwilligers worden opgetrommeld om op de kleintjes te letten.  Ook wij!

In de ‘red baby room’, ligt een kindje dat aan spina bifida is geopereerd, maar vanaf haar middel is verlamd. Dat is Bella, en ze heeft de meest zoete ogen.  Adoptieprocedures zijn gestaakt omdat de verzekeraar van de potentiële ouders de ongetwijfeld hoge kosten niet wilde dragen.  Zij lijdt ook aan hydrocefalus (waterhoofd).  Wat gebeurt er dadelijk met haar?  En dan is er Eva, een piepklein popperig meisje die je doet smelten.  Op de arm van Louis kijken zij elkaar aan en is dit een moment van grote ontroering.  Hier gebeurt iets.  Deze knul die bezig is zijn vleugels uit te slaan, zijn eigen weg te vinden en dan opeens oog in oog met zo iets kwetsbaars en afhankelijks.  Het is werkelijk mooi.

De sfeer waarvan ik had gedacht dat die somber zou zijn vanwege de trieste berichten uit Amerika over de terminaal zieke Amanda, is er daarentegen een van aanpakken, humor en goede samenwerking. Dankzij de goede mix van jong en oud, jongens en meisjes en een goede mix van talenten en ervaringen, bestaat er een fijne verdeling van krachten en inzet.

‘s Avonds in het ‘dorp’ eten wij met zijn zevenen een van de heerlijkste Chinese maaltijden tot nu toe. Mijn zoon heeft aansluiting bij zijn leeftijdsgenoten en leggen ‘s avonds een kaartje en lopen onder de gitzwarte hemel met zaklantaren naar het gehuchtje voor een potje pool.

Dit is een goede beslissing geweest!